Een jaar marathons of wat dat met een mens doet

Bijna een jaar geleden ben ik aan mijn avontuur begonnen. Ik wou absoluut die marathon van mijn bucketlist kunnen schrappen.
De eerste poging voor marathon Berlijn ging niet door want ik werd onverwacht ziek, mocht niet meer trainen voor een paar maanden en revalideerde lang.
Poging twee was gelukkig wel de goeie: op 15 april in Parijs kon ik mezelf na iets minder dan 4 uur een echte marathonloopster noemen.
De weg er naartoe heeft letterlijk bloed, zweet en tranen gekost. Maar het was het echt waard want het was een mooie ervaring.
Zo mooi zelfs dat ik de week erna aan de start van de marathon in Antwerpen stond. Eigenlijk eerst om een stukje met Dimitri mee te lopen, maar het lopen ging goed dus liep ik ook die uit.
In mei liep in de Spartacus Run voor de lol. 10K in Antwerpen op een terrein dat vol obstakels, plassen, zandhopen en staketsels lag. Ik liep de afstand barefoot op mijn Fivefingers en met een grote glimlach op mijn gezicht want ik was nog altijd genoeg getraind om veel meer kilometers te vreten. Ik heb met heel mijn hart genoten van dat uurtje. Je lichaam je naar de finishlijn laten brengen zonder dat je daar heel veel inspanning voor moet doen. Het voelt geweldig.

De kilometers kriebelden en in juni ging ik de Veluwezoomtrail lopen. Zes uur lang was ik meestal alleen aan het rennen langs paadjes, door het bos en op de Veluwe. 53K lang in de gietende regen en alleen het gedempte geluid van mijn voeten en mijn zuchten. Velen verklaren mij gek, maar voor mij was het puur genieten. Onbeschrijfelijk wat het met je hoofd en je lichaam doet. En de spierpijn achteraf was verwaarloosbaar tegenover het gelukkige gevoel dat ik had.
Die volgende triatlon, daar zat ik ook nog altijd op te wachten want een of andere zot had vorig jaar het lumineuze idee gehad om mijn racefiets een dag voor de wedstrijd te stelen. Ik wou dat moment dus terugpakken en bewijzen dat ik ook de naam triatleet waardig ben.
Het werd de MR. T in Gent op de heetste dag van het jaar. Maar ik zwom, fietste en liep de hele afstand en genoot.

Daarna ging het trainen op een lager pitje omdat het vele lopen mentaal wat begon te wegen. Ik ga niet ontkennen dat lopen zwaar is.
Ik heb afgelopen winter en voorjaar uren in de koude en de regen gelopen. Dikwijls helemaal alleen en in het donker. Omdat ik het mezelf aandeed, ja. Maar omdat ik perse die marathon wou lopen en omdat ik er me wel goed door voelde. Ik heb gevochten. Vooral tegen mezelf en in mijn hoofd. “Zou ik nu vanavond nog wel gaan lopen? Ik ben moe, het giet en ik kan het parcours al met mijn ogen dicht lopen.” Maar ik ging. Ik sprak mezelf tegen en ik vertrok gewoon. En na dat uurtje was ik blij dat ik gegaan was.
Ik ben het afgelopen jaar tien kilo verloren, twee kledingmaten kleiner gegaan, ik heb meer energie en ik voel me gelukkiger. Het lopen hielp dikwijls om de batterijen op te laden voor een lastige dag of om de frustraties van de afgelopen dag kwijt te geraken.
Lopen is mijn uitlaatklep geworden. Als ik de achterdeur dichttrek en mijn veters nog eens aanspan, gaat mijn hoofd naar een andere plaats. Als ik twee kilometer ver ben, beginnen mijn benen het ritme te vinden en na twintig kilometer voelen ze als een motortje dat onder mij draait en kan ik uren doorgaan.
Ik geniet van de natuur rondom mij, het water en de bomen, de vogels die voorbij vliegen. Ik voel mijn bloed stromen door mijn lichaam en het voelt alsof er kleine energiebommetjes in mij ontploffen.
Lopen is gewoon verslavender dan drugs. En zeker langeafstandslopen.
Tijdens een vakantie in Wenen kriebelde het zo erg dat ik een nightrun van 5K meeliep en dan nog eens 10K naar het appartement van mijn broer liep. Gewoon omdat ik me keihard aan het amuseren was.
Daarom wou ik nog een marathon doen. Brussel leek een mooie omdat ik ooit mijn eerste lange afstand op de halve van Brussel gelopen heb. Brussel is zwaar, maar dat was voor mij ook net de uitdaging.
Met weinig extra training ging ik begin oktober van start in onze hoofdstad. Eens je vertrokken bent en je weet dat je 42K moet verteren, voelt dat aan alsof je gewoon kan achteruit leunen en genieten. Want je weet wat er komt en je weet waar het einde ligt.
Ik ken mijn lichaam na afgelopen jaar door en door. Ik weet welk pijntje een waarschuwing voor meer is en welk ik gemakkelijk kan negeren. Ik zag spieren veranderen, ik kreeg minder spierpijn en ik wist wanneer er een blessure om de hoek loerde en ik ging in de tegenaanval.
Lopen is ook een mentale sport. 42K lang ben je alleen op stap met jezelf. Je bent de enige tegen wie je heel de weg kan babbelen. De enige die kan zeggen hoe je je echt voelt. Of je nog even kan doorduwen of wanneer je de volgende loper moet voorbijsteken.
Ik heb dikwijls gevloekt op mezelf, maar ik heb ook genoten van de conversaties in mijn hoofd. Lopen helpt soms om problemen op te lossen. Schoenen aan, het asfalt een uurtje laten voorbijschuiven, ademen en soms gewoon aan niets denken. De wereld ziet er anders uit als je terugkomt. Het helpt om te relativeren. Want ik heb ook geleerd dat ik liever tijd en energie in kilometers steek dan in discussies.

Na Brussel was ik klaar met het loopavontuur van dit jaar en ik wou de geplande marathon van Amsterdam eigenlijk laten voor wat hij was. Maar Pieter, mijn loopmaatje die de avonden in het donker en de regen soms toch aangenaam kon maken, wou toch Amsterdam lopen. En hij vroeg me mee als steun en toeverlaat.
Dus stonden we twee weken na Brussel in het Olympisch stadion van Amsterdam te wachten op het startschot. Zonder Pieter zou het mentaal een zeer zware marathon geweest zijn. Maar samen met hem kon ik de kilometers wel verteren. Ik ben 42K lang bij hem gebleven. We hebben samen tegen de wind gevochten, samen een laatste keer sportgels gegeten en vooral gelopen. Ik heb genoten omdat ik Pieter kon helpen toen hij het wat moeilijker kreeg. Het hielp voor mij om de moeilijke momenten door te komen omdat ik er dan zelf niet moest aan denken. En toen we samen over de finish kwamen in het stadion, heb ik bijna gejankt als een klein kind en geroepen en gelachen. Het gevoel dat ik kreeg omdat we samen gefinisht waren, is geweldig. Lopen met een goeie vriend is een van de mooiste dingen die je kan doen als loper.

Ik ben dit jaar voor de eerste keer van Gent naar huis gelopen. Nooit gedacht dat ik dat kon. Ik ben 42K lang dwars door Parijs gelopen en het was elke kilometer waard. Ik heb 2,5 paar loopschoenen versleten en meer dan 1000K beton, asfalt, zand, modder en andere ondergrond zien passeren maar ik ben op de mooiste plekken geweest. Ik heb gezwaaid naar andere lopers en gesprongen voor onoplettende automobilisten.
De marathon van Amsterdam was dit jaar de laatste wedstrijd. Ik ga mijn lichaam nu wat laten rusten, want dat moet ook. En ook mijn hoofd, want we zijn even uitgepraat. De komende maanden ga ik geen 6 keer per week routes gaan zoeken die ik nog niet gelopen heb. Ik ga een paar keer per week mijn loopschoenen aantrekken als ik zin heb. ’s Ochtends als de mist nog in de velden hangt. Of een zaterdagnamiddag langs onverharde wegen met een paar trailschoenen aan mijn voeten. Vijf kilometer of misschien tien. En als het heel goed gaat en ik weer in die zone kom misschien zelfs twintig. Maar niet meer elke dag.
En ja, ik wil nog altijd tien kilo lichter wegen dan vorig jaar, dus ik blijf op mijn eten letten. Maar occasioneel kan een goed glas wijn of een ijsje wel. Zolang het niet weer elke dag is.
Ik ga deze winter weer iets meer op mijn fiets zitten. Bij mooi winterweer buiten en anders op de rollen met een film. En het water in het zwembad is warm dus dat klinkt ook aanlokkelijk. Ik blijf bewegen, want het voelt goed.
En als het over een paar maanden weer warmer wordt, ga ik ook meer zin hebben in meer kilometers. En dan ben ik waarschijnlijk wel weer klaar voor lange conversaties met mezelf. Of misschien heb ik tegen dan een loopmaatje gevonden die wel halve marathons of meer als training ziet zitten.
Volgend jaar heb ik weer zin in een marathon. Zeker van!
Maar nu wil ik even rusten. En ik denk dat ik dat heb verdiend.

W8T4

Nog altijd in London. Nu een toeristische looptoer gedaan door de stad. Een stukje van het Olympisch parcours voor de marathon gelopen, een hoop parken doorkruist (o.a. Hyde Park) met telkens starten en stoppen. Tussendoor een paar sprintjes getrokken om de collega’s te fotograferen en uiteindelijk op een 7K in een klein uurtje uitgekomen. De perfecte intervaltraining, ware het niet dat ik op het einde nog over een hond gevallen ben. Het mormel kwam tussen mijn benen lopen en ik had hem niet gezien omdat ik aan het fotograferen was. Resultaat: geschaafde hand en knie, gekneusde heup en knie en ergens een spier in mijn schouder en mijn kuit die verrekt zitten. Dikke pech! Hopelijk gaat de pijn snel weg.

Gear: Salomon XA 20 W

De rugzak die ik op duurtrainingen mee heb. De mijne is in mooi rood en lichtgrijs. Daar zit meestal een jasje in, een paar kleine bidons met Isostar, wat geld en sleutels.
Het is misschien gek om een rugzak mee te nemen voor zo weinig spullen, maar het voelt voor mij comfortabeler dan een belt en ik ga volgende week ook es kijken om een bladder met drinkslangetje te kopen in plaats van mijn bidons.
De rugzak is alleen voor duurtrainingen. Onder het uur heb ik meestal genoeg gedronken op voorhand en tijdens de marathon gaat de belt ook gewoon mee want er is toch bevoorrading om de 5K.
Oh, en ik zweer bij mijn Salomon. Die jongens maken spullen en schoenen voor trailrunners en ultrarunners dus ze weten echt wat goed is. Als je je rugzak goed afstelt qua riemen, beweegt hij quasi niet op je rug en voel je hem bijna niet.
(die gekke Amerikaanse in het filmpje zit er gelukkig niet bij.)

W5T1 en W5T2

Gisteren 70 mins intensieve duurtraining op het programma. Ik begin mijn vaste parcours behoorlijk beu te worden dus daarom een stukje langs de steenweg rond Zottegem gelopen. Ideaal langs het fietspad, als er een ligt. Stukken van de drukkere wegen in Zottegem zijn wel voorzien van voetpaden, maar waar die eindigen, laten de fietspaden vaak de wensen over. Gevaarlijk!
W5T1 ging wat trager dan gehoopt. Ik loop nog altijd 1K/u te traag naar mijn zin. Hopelijk ligt dat aan de wind en het heuvelig parcours en kan ik over 5 weken wel mijn tempo houden.
Ik heb afgezien en mijn hartslag zat voortdurend te hoog. Ik denk dat het tijd wordt om nieuwe batterijen in mijn band te steken. Morgen es opengooien.

Vandaag was het een recuptraining van 50 mins. Het werd een uurtje. Heel traag aan 7K/u gelopen. Heel erg moeilijk om die hartslag onder controle te krijgen, dus ik denk echt dat het aan mijn band ligt. Voelde me redelijk goed en kon gewoon door de neus ademhalen dus ik ging echt niet diep of te snel.
Het tweede deel ook gewoon met barefoot technique gelopen omdat ik dat echt in mijn lopen wil inschakelen om mijn spieren en pezen wat te sparen door af te wisselen.
Ging goed met mijn Lunarglides die blijkbaar wel genoeg dempen. Als ik 10K met mijn Fivefingers loop, heb ik de dag erna gegarandeerd nog spierpijn. Nog langer hierop trainen dus, voordat ik helemaal naar barefoot overschakel.
En niet vergeten om te stretchen achteraf. Zo belangrijk, maar ik vergeet het zo dikwijls. Zeker mijn zwakke punt: mijn achillespezen. Stretchen!

Antwerp 10 Miles

Dat de Antwerp 10 Miles een groot loopevenement is, werd al duidelijk toen ik op Linkeroever probeerde te geraken. Halverwege de route Mortsel – Linkeroever zat de tram al stampvol met lopers en kon er niemand meer bij. Met veel vertraging ben ik toch op Linkeroever geraakt.
Met nog een klein uurtje om loopnummer af te halen, om te kleden (gewoon op het grasplein want dameskleedkamers waren veel te ver lopen), tas af te geven, bleef er nog weinig tijd over om een plasje te maken. Ik stond dus nog in de rij toen het startschot al gegeven werd. Geen paniek want 14.000 mensen over een startlijn krijgen, dat duurt een dik kwartier, dus ik kon helemaal achteraan nog aansluiten. Misschien was dat achteraf gezien niet echt het beste scenario want de eerste 4K moest ik vooral lopers voorbijsteken, maar eens richting Kennedytunnel had ik wel mijn ritme gevonden. Ook fijn om mensen in de file naar ons te zien kijken en truckers te horen claxonneren. En dan de Kennedytunnel zelf: snel naar beneden, aan een rustig tempo naar boven. Ik heb er daar al veel zien hijgen. Daarna een lichte bocht onder het Justitiegebouw en dan de massa die je staat aan te moedigen als je uit de tunnel komt. Kicken!
En dan de lange, saaie Leien. Ik heb daar mijn dipje gekregen. Ongeïnspireerder kan niet, uitdagend en motiverend is het zeker niet. Gelukkig stond er veel volk, zingend en met gekke spandoeken.
Ik was blij toen ik kon afdraaien richting stad. De Meir over, richting Schipperskwartier, vlammen en bochten nemen. 17°, de zon die net fel genoeg scheen om mijn zonnebril op te houden, voor mij is dat genieten.
En dan een scherpe bocht van 180° en daar was de Waaslandtunnel. Ik was gewaarschuwd: het ging lang en pijnlijk worden. Bij de afdaling toch nog goed doorgegeven om wat tijd te winnen. Gek hoe je in een trance geraakt door die witte middenstrepen te zien passeren. Al kan het ook aan die dubstep in mijn oren gelegen hebben.
En toen was de muziek plots gedaan en hoorde ik alleen nog de cadans van voeten en gehijg. Hele vreemde gewaarwording in zo’n smalle tunnel. De klim was niet lastig omdat het er lang en redelijk steil is, maar er zo weinig zuurstof was. Ik was blij om weer de zon te zien en van het beklemmende gevoel af te zijn.
Die laatste kilometer ging vrij vlot dus ik perste er nog een versnellinkje uit.
Afgeklokt op 1:28:08. Tevreden met de tijd want ik had gegokt op 1:30 of zelfs iets meer. Volgend jaar deel ik mijn wedstrijd iets anders in en dan kan het volgens mij nog iets sneller. Al kan die fietstraining van de dag ervoor ook nog wel in mijn benen gehangen hebben…
Conclusie: de tunnels zijn leuk, maar voor de rest is Antwerpen een redelijk saai parcours. Hopelijk schrappen ze de tunnels volgend jaar niet, maar laten ze het route meer door het centrum gaan.