Een jaar marathons of wat dat met een mens doet

Bijna een jaar geleden ben ik aan mijn avontuur begonnen. Ik wou absoluut die marathon van mijn bucketlist kunnen schrappen.
De eerste poging voor marathon Berlijn ging niet door want ik werd onverwacht ziek, mocht niet meer trainen voor een paar maanden en revalideerde lang.
Poging twee was gelukkig wel de goeie: op 15 april in Parijs kon ik mezelf na iets minder dan 4 uur een echte marathonloopster noemen.
De weg er naartoe heeft letterlijk bloed, zweet en tranen gekost. Maar het was het echt waard want het was een mooie ervaring.
Zo mooi zelfs dat ik de week erna aan de start van de marathon in Antwerpen stond. Eigenlijk eerst om een stukje met Dimitri mee te lopen, maar het lopen ging goed dus liep ik ook die uit.
In mei liep in de Spartacus Run voor de lol. 10K in Antwerpen op een terrein dat vol obstakels, plassen, zandhopen en staketsels lag. Ik liep de afstand barefoot op mijn Fivefingers en met een grote glimlach op mijn gezicht want ik was nog altijd genoeg getraind om veel meer kilometers te vreten. Ik heb met heel mijn hart genoten van dat uurtje. Je lichaam je naar de finishlijn laten brengen zonder dat je daar heel veel inspanning voor moet doen. Het voelt geweldig.

De kilometers kriebelden en in juni ging ik de Veluwezoomtrail lopen. Zes uur lang was ik meestal alleen aan het rennen langs paadjes, door het bos en op de Veluwe. 53K lang in de gietende regen en alleen het gedempte geluid van mijn voeten en mijn zuchten. Velen verklaren mij gek, maar voor mij was het puur genieten. Onbeschrijfelijk wat het met je hoofd en je lichaam doet. En de spierpijn achteraf was verwaarloosbaar tegenover het gelukkige gevoel dat ik had.
Die volgende triatlon, daar zat ik ook nog altijd op te wachten want een of andere zot had vorig jaar het lumineuze idee gehad om mijn racefiets een dag voor de wedstrijd te stelen. Ik wou dat moment dus terugpakken en bewijzen dat ik ook de naam triatleet waardig ben.
Het werd de MR. T in Gent op de heetste dag van het jaar. Maar ik zwom, fietste en liep de hele afstand en genoot.

Daarna ging het trainen op een lager pitje omdat het vele lopen mentaal wat begon te wegen. Ik ga niet ontkennen dat lopen zwaar is.
Ik heb afgelopen winter en voorjaar uren in de koude en de regen gelopen. Dikwijls helemaal alleen en in het donker. Omdat ik het mezelf aandeed, ja. Maar omdat ik perse die marathon wou lopen en omdat ik er me wel goed door voelde. Ik heb gevochten. Vooral tegen mezelf en in mijn hoofd. “Zou ik nu vanavond nog wel gaan lopen? Ik ben moe, het giet en ik kan het parcours al met mijn ogen dicht lopen.” Maar ik ging. Ik sprak mezelf tegen en ik vertrok gewoon. En na dat uurtje was ik blij dat ik gegaan was.
Ik ben het afgelopen jaar tien kilo verloren, twee kledingmaten kleiner gegaan, ik heb meer energie en ik voel me gelukkiger. Het lopen hielp dikwijls om de batterijen op te laden voor een lastige dag of om de frustraties van de afgelopen dag kwijt te geraken.
Lopen is mijn uitlaatklep geworden. Als ik de achterdeur dichttrek en mijn veters nog eens aanspan, gaat mijn hoofd naar een andere plaats. Als ik twee kilometer ver ben, beginnen mijn benen het ritme te vinden en na twintig kilometer voelen ze als een motortje dat onder mij draait en kan ik uren doorgaan.
Ik geniet van de natuur rondom mij, het water en de bomen, de vogels die voorbij vliegen. Ik voel mijn bloed stromen door mijn lichaam en het voelt alsof er kleine energiebommetjes in mij ontploffen.
Lopen is gewoon verslavender dan drugs. En zeker langeafstandslopen.
Tijdens een vakantie in Wenen kriebelde het zo erg dat ik een nightrun van 5K meeliep en dan nog eens 10K naar het appartement van mijn broer liep. Gewoon omdat ik me keihard aan het amuseren was.
Daarom wou ik nog een marathon doen. Brussel leek een mooie omdat ik ooit mijn eerste lange afstand op de halve van Brussel gelopen heb. Brussel is zwaar, maar dat was voor mij ook net de uitdaging.
Met weinig extra training ging ik begin oktober van start in onze hoofdstad. Eens je vertrokken bent en je weet dat je 42K moet verteren, voelt dat aan alsof je gewoon kan achteruit leunen en genieten. Want je weet wat er komt en je weet waar het einde ligt.
Ik ken mijn lichaam na afgelopen jaar door en door. Ik weet welk pijntje een waarschuwing voor meer is en welk ik gemakkelijk kan negeren. Ik zag spieren veranderen, ik kreeg minder spierpijn en ik wist wanneer er een blessure om de hoek loerde en ik ging in de tegenaanval.
Lopen is ook een mentale sport. 42K lang ben je alleen op stap met jezelf. Je bent de enige tegen wie je heel de weg kan babbelen. De enige die kan zeggen hoe je je echt voelt. Of je nog even kan doorduwen of wanneer je de volgende loper moet voorbijsteken.
Ik heb dikwijls gevloekt op mezelf, maar ik heb ook genoten van de conversaties in mijn hoofd. Lopen helpt soms om problemen op te lossen. Schoenen aan, het asfalt een uurtje laten voorbijschuiven, ademen en soms gewoon aan niets denken. De wereld ziet er anders uit als je terugkomt. Het helpt om te relativeren. Want ik heb ook geleerd dat ik liever tijd en energie in kilometers steek dan in discussies.

Na Brussel was ik klaar met het loopavontuur van dit jaar en ik wou de geplande marathon van Amsterdam eigenlijk laten voor wat hij was. Maar Pieter, mijn loopmaatje die de avonden in het donker en de regen soms toch aangenaam kon maken, wou toch Amsterdam lopen. En hij vroeg me mee als steun en toeverlaat.
Dus stonden we twee weken na Brussel in het Olympisch stadion van Amsterdam te wachten op het startschot. Zonder Pieter zou het mentaal een zeer zware marathon geweest zijn. Maar samen met hem kon ik de kilometers wel verteren. Ik ben 42K lang bij hem gebleven. We hebben samen tegen de wind gevochten, samen een laatste keer sportgels gegeten en vooral gelopen. Ik heb genoten omdat ik Pieter kon helpen toen hij het wat moeilijker kreeg. Het hielp voor mij om de moeilijke momenten door te komen omdat ik er dan zelf niet moest aan denken. En toen we samen over de finish kwamen in het stadion, heb ik bijna gejankt als een klein kind en geroepen en gelachen. Het gevoel dat ik kreeg omdat we samen gefinisht waren, is geweldig. Lopen met een goeie vriend is een van de mooiste dingen die je kan doen als loper.

Ik ben dit jaar voor de eerste keer van Gent naar huis gelopen. Nooit gedacht dat ik dat kon. Ik ben 42K lang dwars door Parijs gelopen en het was elke kilometer waard. Ik heb 2,5 paar loopschoenen versleten en meer dan 1000K beton, asfalt, zand, modder en andere ondergrond zien passeren maar ik ben op de mooiste plekken geweest. Ik heb gezwaaid naar andere lopers en gesprongen voor onoplettende automobilisten.
De marathon van Amsterdam was dit jaar de laatste wedstrijd. Ik ga mijn lichaam nu wat laten rusten, want dat moet ook. En ook mijn hoofd, want we zijn even uitgepraat. De komende maanden ga ik geen 6 keer per week routes gaan zoeken die ik nog niet gelopen heb. Ik ga een paar keer per week mijn loopschoenen aantrekken als ik zin heb. ’s Ochtends als de mist nog in de velden hangt. Of een zaterdagnamiddag langs onverharde wegen met een paar trailschoenen aan mijn voeten. Vijf kilometer of misschien tien. En als het heel goed gaat en ik weer in die zone kom misschien zelfs twintig. Maar niet meer elke dag.
En ja, ik wil nog altijd tien kilo lichter wegen dan vorig jaar, dus ik blijf op mijn eten letten. Maar occasioneel kan een goed glas wijn of een ijsje wel. Zolang het niet weer elke dag is.
Ik ga deze winter weer iets meer op mijn fiets zitten. Bij mooi winterweer buiten en anders op de rollen met een film. En het water in het zwembad is warm dus dat klinkt ook aanlokkelijk. Ik blijf bewegen, want het voelt goed.
En als het over een paar maanden weer warmer wordt, ga ik ook meer zin hebben in meer kilometers. En dan ben ik waarschijnlijk wel weer klaar voor lange conversaties met mezelf. Of misschien heb ik tegen dan een loopmaatje gevonden die wel halve marathons of meer als training ziet zitten.
Volgend jaar heb ik weer zin in een marathon. Zeker van!
Maar nu wil ik even rusten. En ik denk dat ik dat heb verdiend.

LSD: 28,5K

Rond 15.30u. vertrokken voor mijn lange duurloop. Wou 30K doen.
Ik gok dat het rond de 30°C was, dus ik wou wat in de schaduw lopen. Mijnwerkerspad naar Brakel leek mij een goed idee.
Had mijn looprugzak met 2 bidons van 700ml bij. Eentje gevuld met Isostar, de andere met water en munt. Had ook een nieuwe Isostar gel mee met pindasmaak en met extra zout in. Leek me ideaal om uit te proberen.
Stukje door de rommelmarkt in Velzeke gelopen en dan rustig richting Mijnwerkerspad gelopen via Knutsegem. Elke 15 mins gestopt om een paar slokken te drinken. Halverwege het Mijnwerkerspad buikkrampen gekregen. Moet echt leren om ten minste 3u te wachten na het eten voor ik mijn LSD’s doe. Doorgebeten en doorgelopen.
In Brakel richting rondpunt gelopen en dan de stad in. Gestopt aan een nachtwinkel om Aquarius en water te kopen want ik zat door mijn voorraad heen. Gelletje gegeten, beetje gedronken, bussen bijgevuld en weer vertrokken. Ging na 20K nog altijd vlot, pas 2K later een klopje gekregen. Hartslag lag ook gemiddeld 10 slagen hoger dan normaal. Ik gok op het warme weer. Op 26K even gestopt aan een bankje en laatste voorraad water er doorgejaagd. Deed me ook beslissen om de run in te korten en naar huis te lopen. Leek me niet verstandig om zonder water door te gaan en voelde het zweet zo van me afrollen.
Achteraf waarschijnlijk te weinig gedronken want ’s avonds nog altijd grote dorst. Had dus eigenlijk gemakkelijk nog een liter water extra kunnen meenemen. Gelletje werkte naar mijn gevoel wel. Is interessant om mee te nemen op wedstrijden om krampen wegens uitdroging tegen te gaan.

Ladies fietstocht

Vier vrouwen op de fiets, één man op de fiets en twee vrouwen op de motor: de crew voor zaterdagvoormiddag.
Het heuvelige landschap van de Vlaamse Ardennen, een stukje Paddestraat, het Muziekbos en een paar andere hellingen: het decor voor zaterdagvoormiddag.
Veel zon, cola, zonnecrème, vla en spaghetti: de dingen die het zaterdag afmaakten.
Zaterdagochtend druppelden ze een voor een bij mij thuis binnen. Het plan was al weken eerder gemaakt en we keken er allemaal enorm naar uit. Zonnecrème gesmeerd, banden opgepompt en van Velzeke, naar Zwalm, Horebeke en Maarkedal. De motors voor en achter ons om foto’s te nemen en wij aan een rustig tempo om te kunnen kletsen in groepjes van twee aan twee. Mooie fietsen, een wielertruitje van Duff Beer (I kid you not!).
In Maarkedal even de weg kwijtgespeeld, dan maar op gevoel richting Ronse gereden. Van Ronse op het zicht naar het Muziekbos en boven naar de motardes gebeld die we waren kwijtgespeeld. Om 10 minuten later rijsttaartjes en cola te krijgen. Bliss!
Bij het vertrekken werd een van onze wielrensters bijna door een gekke quadrijder van de baan gereden. Bijna-hartstilstand, maar gelukkig is ze meer gewoon.
En dan op rustig tempo weer naar huis. Daar spaghetti en watermeloen om reserves aan te vullen en kletsen over fietsen, reizen en grote plannen.
Meer moet dat niet zijn op een zaterdag. Bijna 70K in de benen en niet moe door goeie gangmakers en bevoorrading vanop de motor. Die mogen allemaal elke week mee op training.

Zeesletsen

Herinner je je ze nog? Van die plastic slippers met gesp op de zijkant om op het strand te rennen en in de golven te spetteren. Überlelijk, maar supergemakkelijk.
En blijkbaar worden ze nog altijd gedragen, en niet alleen in België want het Canadese merk Native brengt de coole versie op de markt. In allerlei kleuren, modellen en maten en voor jong en oud en niet eens zo lelijk. Ze zijn ook gemaakt van hetzelfde materiaal als Crocs, dus ze zouden niet gaan stinken als je er in zweet.
Wat heeft dat met lopen te maken? Weinig, maar ik kreeg een mooi paar opgestuurd en ik mag ze weggeven. En na het lopen trek ik ook wel es graag iets anders aan dan loopschoenen. Iets met even veel kleurtjes en iets waar mijn voeten niet in stinken. En ik ga nog altijd graag in de golven gaan spetteren.

Wie een paar wit-groene Native Jericho Women’s schoenen in maat 41 wil, moet me in de comments laten weten waarom jij ze deze zomer zou dragen. Volgende week maak ik de winnaar bekend en dan komen ze jouw richting uit.

Weekendupdate

Vrijdag: Duurloopje in Groot-Bijgaarden van 7K. Perfect voor het werk.

Zaterdag: Uurtje gesurft in Knokke. Eerste Belgische golven van het seizoen gepakt. Lekker warm in de zon en met pak. Wel nog kwallen in het water. Daarna loopschoenen aan om een long slow distance te doen. Vertrokken op de dijk in Knokke, zo het Zwin in en dan langs de dijk naar Cadzand om zo tot in Nieuwvliet rond de Zwarte Verdronken Polder te lopen. Prachtige toer gedaan, veel beesten gezien en veel wandelaars en fietsers tegengekomen. Er ligt een dijk, net achter de duinen en daar bovenop loopt een heel mooi wandelpad. Je zit een beetje afgeschermd van de wind door de begroeiing, maar je kan de zee meestal nog zien liggen.Na 13K was ik rond de polder. Gestopt om even te eten en dan terug langs dezelfde weg. Aantal wandelaars en fietsers was al sterk geminderd want het was al na 20 u. Laatste 5K afgezien door pijn in de linker voetboog. Waarschijnlijk omdat mijn Lunarglides echt versleten zijn en geen demping meer geven en ook deels omdat ik zo’n afstand weer niet meer gewoon ben. Toch uitgelopen en nadat ik naar mijn Free Runs gewisseld was, ging het al beter. De dag erna opgestaan met pijn door de spanning, maar na een uurtje blootsvoets rondlopen was het alweer weg.

Zondag: 10K Stadsloop De Gentenaar. Finishtijd: 46:56. Een verbetering van mijn PR met bijna 8 minuten. Tegen het einde van het seizoen wil ik onder de 45 mins zitten. Vreselijk warm vanaf de start. Eerste kilometer vreselijk snel gelopen. Gelukkig ging het bergaf langs de Kantienberg. Nog even doorgeduwd tot voorbij de Vrijdagmarkt en dan wat gas teruggenomen. Zat goed vooraan dus moest geen trage lopers voorbijsteken. Een paar keer geprobeerd om bij een snellere loper aan te klampen, maar voelde al snel dat ik gewoon mijn eigen tempo moest blijven lopen want versnellen zat er echt niet in. Die 26K van de dag ervoor hing er waarschijnlijk ook nog een beetje in. De laatste 2K het heel moeilijk gekregen. De St.-Pietersnieuwstraat omhoog ging lichamelijk wel goed, maar was mentaal echt zwaar. Was zwaar buiten adem toen ik over de finish ging, maar blijkbaar mijn tijd toch serieus kunnen verbeteren. Ben 44ste bij SEF dus eigenlijk wel tevreden.

Maandag: 58K gefietst door de Vlaamse Ardennen. Route-uitstippeling voor de fietstocht komende zaterdag. Tot Kerselare was de route bekend en ging het vlot. Daarna richting Muziekbos gereden om daar wat te klimmen. Ging verbazingwekkend goed dus blijkbaar goed gerecupereerd van een zwaar weekend. Ik voel ook dat mijn algemene conditie dus goed zit. Wel verzuring in de bovenbenen tijdens het klimmen dus nog iets meer training nodig voor het triathlonseizoen.

Dinsdag: Rustdag. Lichte spierpijn in scheenbeenspieren en quadriceps.

Fietstraining

Gisteren 50 mins op de rollen gefietst. Net genoeg voor een aflevering van Glee. Gemiddelde snelheid 26,6K/u. Proberen om dat geleidelijk aan op te drijven naar 30K/u.

Getest: Nike Free 3

Gisteren de nieuwe Nike Frees in Antwerpen getest.

Nike stelt nooit gewoon zo een product voor. Ja, er was de onvermijdelijke persbabbel, maar die was opgeleukt met toffe filmpjes, maquettes van voeten en opengesneden schoenen en het ging snel.

Maar wat belangrijker is: Nike laat ook zijn product grondig testen. Op het programma: een stadsspel.

We zijn in groepjes van 3 rond Park Spoor Noord gaan rennen om stickers te zoeken aan de hand van foto’s. Ik ben met mijn groepje vreselijk hard verkeerd gelopen, maar we hebben de stickers uiteindelijk allemaal gevonden en ik heb een nieuwe manier van trainen ontdekt. Uiteindelijk 7K in de benen, maar wel een serieuze interval gelopen. Heel leuk!

En de Frees? Die zijn nog beter dan de vorige versie. Ze zitten anders. Ik heb het gevoel dat je voet wat meer naar voor helt, waardoor je meer verplicht wordt om front foot te lopen. In de middenvoet zitten nu ook meer groeven, waardoor ze flexibeler zijn en je dus soepeler loopt.

Ik had zelf de 4.0 aan. Bij mijn vorige paar zat de tong van de schoen vast, nu zit ze los aan één kant, waardoor je zelf kan kiezen hoe hard je aanspant. Bij de 5.0 zit ook het Dynamic Support System verwerkt, waardoor je aan de hand van de veters de achterkant van je schoen kan aanspannen. Handig voor wie meer steun zoekt.

Ik heb tijdens het stadsspel een paar keer een sprintje moeten trekken en af en toe bruuske bewegingen gemaakt. Ik had een beetje schrik dat ik zou schuiven in de schoenen, maar alles bleef netjes zitten. Grote fan van de sock liner in de schoen. Alles past gewoon veel beter als je je juiste maat vindt. Bij mij wil dat een maatje groter zeggen, want Nike tailleert wel klein.

In de 3.0 en in de 4.0 kan je de chip niet meer steken (in de 5.0 wel), maar als je een Nike Sportwatch hebt, is dat eigenlijk ook niet meer nodig. En anders kan die nog altijd gewoon bovenop je schoen.

Ah, en dan de kleurtjes. Ook dat vind ik zo leuk bij Nike. Je kan via Nike ID zelf je kleuren kiezen. Ik vind dat belangrijk. Ik wil geen tuttige wit-met-roze afkooksels van mannenmodellen. Ik wil zelf de kleuren kiezen die in mijn outfit passen. Deze die ik nu heb zijn flashy roze met lichtgrijs. Mooi voor deze zomer!

Conclusie: de Nike Free is een goeie loopschoen om over te stappen naar minimal running of barefoot running. Ze zijn licht, zitten goed rond je voet en zijn flexibel. Je kan zelf kiezen tussen 3 diktes van zolen, wat het ook doenbaar maakt voor iemand die nog nooit minimal gelopen heeft. Ze zijn alleszins veel meer vergevingsgezind dan onmiddellijk over te stappen op Fivefingers of Merells.

Korte afstanden zou ik er zeker mee doen. Bij Nike beweren ze zelfs dat je er tot 1600K mee kan doen voor je ze moet vervangen. Dat is dubbel zo lang als met een gewone loopschoen met demping. Langere afstanden kunnen ook, want in Nederland hebben ze zelfs een collega die er ultra’s mee loopt, maar ik denk dat je voor lange afstanden heel lang moet trainen vooraleer je lichaam aangepast is. Het lijkt me dus beter om voor die afstanden terug over te schakelen naar een iets dikkere zool om spieren en gewrichten minder te belasten. Maar dat is een persoonlijke keuze.

De oude Frees mogen op pensioen en kan ik nog gebruiken om te wisselen na wedstrijden. De nieuwe Frees komen in de kast naast mijn Lunarglides en mijn Fivefingers en mogen mee op training. Minimal running en barefoot running kan alleen maar helpen om je een betere loper te maken.

Nike Building Twist

Nike heeft onlangs de nieuwe Nike Free gelanceerd en in Yokohama, Japan deden ze dat wel op een heel leuke manier!
Op het plein voor het Yokohama Red Brick Warehouse stond een nieuwe Free die je mocht draaien, plooien, knijpen. De schoen had een sensor en was met het gebouw verbonden. Op die manier kon je het gebouw laten bewegen.

Zwemtraining

Voor de eerste keer in het water sinds maanden. Mijn marathontraining heeft echt alle tijd voor andere trainingen opgeslorpt.
1K op 25mins.
200m WU – 200m armen insteken – 200m gewoon zwemmen – 200m wrikken – 50m sprint – 150m loszwemmen.
Vandaag een beetje stijve schouders, maar het zwemmen op zich ging goed. Veel onthouden van de trainingen met coach van vorige winter.
Vanaf nu geleidelijk aan de kilometers ook opdrijven en volgende maand buiten trainen.

Fietstraining met Pieter

Tweede fietstraining van de week op donderdag gehad.

Fiets mee naar het werk en dan ’s avonds naar Pieter om samen nog te rijden. Voor hem was het de eerste keer in het seizoen op de koersfiets dus rustigaan gedaan. 22,5 op een uurtje.

De streek rond Erpe-Mere wat verkend en wat bijgepraat. En afgesproken dat we regelmatig samen gaan fietsen. Met wat meer kilometers.