Antwerp 10 Miles

Dat de Antwerp 10 Miles een groot loopevenement is, werd al duidelijk toen ik op Linkeroever probeerde te geraken. Halverwege de route Mortsel – Linkeroever zat de tram al stampvol met lopers en kon er niemand meer bij. Met veel vertraging ben ik toch op Linkeroever geraakt.
Met nog een klein uurtje om loopnummer af te halen, om te kleden (gewoon op het grasplein want dameskleedkamers waren veel te ver lopen), tas af te geven, bleef er nog weinig tijd over om een plasje te maken. Ik stond dus nog in de rij toen het startschot al gegeven werd. Geen paniek want 14.000 mensen over een startlijn krijgen, dat duurt een dik kwartier, dus ik kon helemaal achteraan nog aansluiten. Misschien was dat achteraf gezien niet echt het beste scenario want de eerste 4K moest ik vooral lopers voorbijsteken, maar eens richting Kennedytunnel had ik wel mijn ritme gevonden. Ook fijn om mensen in de file naar ons te zien kijken en truckers te horen claxonneren. En dan de Kennedytunnel zelf: snel naar beneden, aan een rustig tempo naar boven. Ik heb er daar al veel zien hijgen. Daarna een lichte bocht onder het Justitiegebouw en dan de massa die je staat aan te moedigen als je uit de tunnel komt. Kicken!
En dan de lange, saaie Leien. Ik heb daar mijn dipje gekregen. Ongeïnspireerder kan niet, uitdagend en motiverend is het zeker niet. Gelukkig stond er veel volk, zingend en met gekke spandoeken.
Ik was blij toen ik kon afdraaien richting stad. De Meir over, richting Schipperskwartier, vlammen en bochten nemen. 17°, de zon die net fel genoeg scheen om mijn zonnebril op te houden, voor mij is dat genieten.
En dan een scherpe bocht van 180° en daar was de Waaslandtunnel. Ik was gewaarschuwd: het ging lang en pijnlijk worden. Bij de afdaling toch nog goed doorgegeven om wat tijd te winnen. Gek hoe je in een trance geraakt door die witte middenstrepen te zien passeren. Al kan het ook aan die dubstep in mijn oren gelegen hebben.
En toen was de muziek plots gedaan en hoorde ik alleen nog de cadans van voeten en gehijg. Hele vreemde gewaarwording in zo’n smalle tunnel. De klim was niet lastig omdat het er lang en redelijk steil is, maar er zo weinig zuurstof was. Ik was blij om weer de zon te zien en van het beklemmende gevoel af te zijn.
Die laatste kilometer ging vrij vlot dus ik perste er nog een versnellinkje uit.
Afgeklokt op 1:28:08. Tevreden met de tijd want ik had gegokt op 1:30 of zelfs iets meer. Volgend jaar deel ik mijn wedstrijd iets anders in en dan kan het volgens mij nog iets sneller. Al kan die fietstraining van de dag ervoor ook nog wel in mijn benen gehangen hebben…
Conclusie: de tunnels zijn leuk, maar voor de rest is Antwerpen een redelijk saai parcours. Hopelijk schrappen ze de tunnels volgend jaar niet, maar laten ze het route meer door het centrum gaan.